Marion Berndsen - Blog
Laura stuurde me een mail. Ik kende haar niet. Ze wilde graag een afspraak maken voor een reading. Ik stelde haar een datum voor: de dag en tijd schikten haar. Op een woensdagochtend stond ze op de stoep. Ik wees de weg naar de praktijkruimte en vroeg wat ze wilde drinken. Ze ging voor thee.
Ik legde haar uit hoe de reading in z’n werk gaat en ik begon. Een grootvader van Laura kwam naar voren. De man was 63 jaar geworden en overleden aan kanker.
En verder een grijze dame, met een voorovergebogen houding, een blouse met een strik en een geruite plooirok. Een lichte glimlach kwam om Laura’s lippen: “Typerend voor mijn omaatje, op feesten had ze dit altijd aan. We hebben haar ook in deze kleding begraven.”
Ondanks dat ze blij was met het contact met haar opa en oma, zag ik dat haar aura niet echt oplichtte. Ik vroeg me af of de boodschappen haar wel raakten. “Je oma zegt dat je van het leven moet gaan geniete. Het is zo voorbij”, dat zijn haar woorden. “Ze vertelt me dat je te veel thuis zit, alleen, klopt dat?” “Ja, Marion, dat klopt”, zei ze. Toch zag ik dat Laura een zeer verzorgende aura had. Ze zou in ieder geval in de hulpverlening thuishoren, als ik dat zo zag. Haar aura liet tevens zien dat ze een sociaal karakter had.
“Je aura is laag. Het lijkt wel alsof je geen levensenergie hebt. Zie je het leven überhaupt nog wel zitten?”, vroeg ik haar. Wellicht wat recht voor z’n raap, maar uiteindelijk moest ik toch zeggen wat ik zag. “Ik zit niet goed in mijn vel, nee. Dat klopt Marion. Ik kamp al jaren met een depressie. Ik werk nu al een poos niet. Ik weet me geen raad met mijn leven.” Tja, het kan. De beelden die ik kreeg uit haar verleden vertoonden geen trauma. Ouders die gek op haar waren en nog een jongere zus. Ik zag beelden van haar als klein meisje op ballet, in een roze jurkje. Als kind had ze veel vriendinnetjes… Ze knikte, het was herkenbaar en ze wist bij God niet waar de depressie vandaan kwam. En eerlijk gezegd: ik vond het ook moeilijk om te ‘zien’.
Een relatie had ze geen zin in. Want, zo zei ze, wat moest een man met haar. “Ik zou z’n leven maar verpesten. Ik heb nergens zin in, ik vind niets leuk. Ik ben maar een blok aan iemands been.” “Maar je hebt ook geen doel… Een mens moet een doel in zijn of haar leven hebben. Iets waar je voor en naartoe kan leven.” Ze was het met me eens. “Hád ik maar een doel, Marion. Het is allemaal leeg en uitzichtloos naar mijn gevoel. Ik weet ook wel dat het niet klopt, maar ik zie het nu eenmaal zo. Alles is donker, alles is even zwaar. Ik moet mezelf er al toe zetten om bijvoorbeeld mijn tanden te poetsen.”
Ik besloot haar een Avalon-ELA healing te geven. “Een Avalon-ELA healing raakt niet alleen je energie en je lichaam aan, maar ook je geest. Wellicht ga je je daarna helderder voelen en kan je meer richting bepalen”, zei ik. Laura wilde alles proberen en volgde me helemaal. Na de healing vertelde ze me wat ze allemaal gevoeld had. “Nou, wat mooi!”, zei ik enthousiast. “Ja, weet je, het spirituele heeft wel altijd mijn belangstelling gehad, maar ik denk niet dat het voor me weggelegd is”, zei ze. En wat ik hoopte gebeurde. Bij de deur vroeg ze: “Zou de Avalon-ELA opleiding iets voor me zijn? Of denk je dat ik dat niet kan?” “Ja, natuurlijk is dat iets voor je en natuurlijk kun jij dat volgen”, zei ik. “Maar laat dit allemaal maar even bezinken en mail me even als je meer informatie wilt.”
Laura mailde niet om informatie, maar meldde zich aan. Ze wilde de opleiding doen en werd er zelfs een beetje enthousiast van. Maar ze vond het ook eng, schreef ze. Want wat zouden de andere mensen van de groep van haar vinden én ze waren natuurlijk allemaal beter en verder dan zij. Ik stelde haar gerust: je zult merken dat ook de anderen dezelfde twijfels hebben. Het zal goed gaan. Geen zorg.
Ze was er iedere les. Soms voelde ze zich goed, soms niet, maar ze zag wel een stijgende lijn. Ik ook. Een depressie kán met een zekere doelloosheid te maken hebben. Laura bloeide in ieder geval op. Ze voelde zich ook altijd goed na de initiaties, zei ze. Een depressie is ook niet zomaar ineens over, maar op het moment dat je kan zien dat je iemand aangeraakt hebt – en dat er ook maar een klein lichtpuntje verschijnt – dan kan je wachten op de doorbraak.
Laatst mailde ze me en schreef: “Marion, ik durf weer een klein beetje blij te zijn! Ik ga zelfs voor het eerst sinds lange tijd met mijn ouders, mijn zus en zwager een lang weekend naar het Eiffelgebergte. Dank je wel voor alles wat je voor me doet.” Ik schreef: “Lieve Laura, zoveel doe ik niet, hoor. De spirituele wereld én de energie doen het. Ik ben alleen maar het kanaaltje. Geniet van je reisje en we zien elkaar weer op de volgende les.”
Marion
Meer info over Marion: www.maylight.nl
© 2024 Consulto B.V. 1043AG, Amsterdam - KvK: 57333777 - BTW: NL852535909B01
Alle rechten voorbehouden