De overleden echtgenoot van de Amerikaanse Janis Heaphy Durham maakt exact een jaar later – op zijn sterfdag – zijn aanwezigheid kenbaar via een handafdruk op de spiegel. Maar bij die ene keer blijft het niet. Een vloerkleed beweegt, zijn naam verschijnt op een foto, er zit een voetafdruk op de armleuning van de bank… Janis kan er niet langer omheen: haar overleden echtgenoot is nog bij haar!
Het interview vindt ’s ochtends plaats in het Ambassador Hotel, een fraaie locatie aan de Amsterdamse Herengracht. Voordat de koffie in de speciaal afgehuurde bibliotheek wordt geserveerd, vertelt Janis Heaphy Durham hoe ze de vorige avond heeft genoten van onze hoofdstad. “Gisteren kwam ik aan vanuit Madrid en het viel me gelijk op dat Amsterdam leeft! En wat zijn er veel fietsers. Ik was al gewaarschuwd dat ze van alle kanten opduiken en dat is ook het geval. Dat is even wennen, maar wat een mooie stad is dit. Vandaag wil ik zeker nog een bezoek brengen aan het Rijksmuseum. Want nu ik hier toch ben, wil ik natuurlijk de Nachtwacht van dichtbij bewonderen.” Voordat de schrijfster daar naartoe gaat, zal ze eerst vijf interviews geven. Wij trappen af.
Geloofde je vroeger – voordat je de tekens van je overleden echtgenoot mocht ontvangen – dat je in contact kan staan met overledenen? “Nee, absoluut niet. Ik was christelijk opgevoed en paste mij aan het geloof aan dat ik van huis uit meekreeg. Zo wist ik niet beter dat je naar de hemel gaat als je sterft. Dat was het enige waar ik in geloofde. Ik herinner me wel dat mijn vader eens vertelde dat hij een sterk voorgevoel had dat zijn broer plotseling zou overlijden. Dat gebeurde daadwerkelijk toen de jongen veertien jaar was. Mijn vader gaf vooraf bij zijn ouders aan dat er iets ergs met zijn broer ging gebeuren, maar in die tijd werd daar geen aandacht aan geschonken. Zelf had ik voorheen geen ervaringen op dit gebied. Als journaliste was ik totaal niet met spirituele zaken bezig.”
Wat was dan je reactie toen je een handafdruk op de spiegel in de badkamer aantrof? “Het was schokkend en spectaculair tegelijkertijd. Het vond plaats op een warme zomerdag. Mijn veertienjarige zoon Tanner zat huiswerk te doen in de tuin en ook ik was daar aan het werk. Ik liep naar binnen om een lunch te maken en ging naar de badkamer om mijn handen te wassen. Ik keek in de spiegel en zag de handafdruk. Het was een adembenemend moment. Je ogen zien het, maar je verstand zegt dat het niet mogelijk is. Ik riep mijn zoon en liet het zien. Zijn ogen stonden wagenwijd open van verbazing en hij vroeg zich af waar dit vandaan kon komen. Ik vroeg of mijn zoon een grap met me uithaalde, maar dat wasniet het geval. Daarbij was de hand op de spiegel veel groter dan de hand van een veertienjarige.”
De datum waarop het plaatsvond was heel speciaal, heb ik begrepen? “Dat klopt. Het was op 8 mei 2005, precies een jaar na het overlijden van Max. Ik was er niet bang voor, maar legde het voorval naast me neer. Ik zat nog steeds in een verdrietige periode en focuste me op het werk en het opvoeden van mijn zoon. Ik had wel voor zijn sterven de afspraak met Max gemaakt dat als het mogelijk zou zijn, hij dan zijn aanwezigheid kenbaar zou maken. Maar op dat moment was ik er nog niet aan toe om de handafdruk hierop te betrekken. Ik besloot om rationeel te blijven. De handafdruk leek van wit poeder te zijn, maar de huishoudster had een paar dagen later veel moeite om het weg te boenen.”
Exact een jaar later vond je wederom een afdruk op de spiegel. “Dit keer leek het op twee engelen en een vogel, maar mijn huishoudster zei dat het op een ronde afdruk leek die twee handen achterlaten als je door een raam tuurt. Toen ook het derde jaar enkele dagen voor de sterfdag wederom een grote handafdruk op de spiegel stond, kon ik er echt niet meer omheen. Ik geloof dat wij als mensen willen dat de geesten in de bovenwereld zich gedragen zoals wij. We zijn hier op aarde echter veel meer gefocust op tijd dan dat ze in de bovenwereld zijn. Vandaar dat de derde keer enkele dagen eerder plaatsvond. Ik weet niet waarom Max niet gewoon de tekst I Love You op de spiegel zette, maar de vorm gebruikte die hij achterliet. Wellicht gebruiken ze geen taal in de bovenwereld, maar symbolen. Na die derde keer was er in ieder geval geen ontkennen meer aan: het was Max die zijn aanwezigheid kenbaar maakte.”
Max heeft ook nog andere tekens achtergelaten... “Ja meerdere. Op een dag had ik ’s ochtends de hond uitgelaten en ging ik naar binnen om het ontbijt klaar te maken. Ik keek op de klok en die gaf een tijd in de middag aan: 12.44 uur. De klok stond stil, dat gebeurde anders nooit. Het was een ouderwetse klok met wijzers. Ik besefte dat dit exact het tijdstip was waarop Max overleden was. Ik riep mijn zoon er weer bij en hijwas even verbaasd als ik. Dit vond trouwens precies een week na Max’ overlijden plaats. Zes weken later luisterde ik op Vaderdag naar een nummer van Celine Dion dat we ook tijdens Max’ begrafenis gedraaid hadden en ik voelde dat ik naar onze bibliotheek moest lopen. Ik pakte zomaar een boek uit de duizenden boeken en er viel een enveloppe uit. Ik zag Max’ naam erop staan in een vrouwenhandschrift. Ik haalde de kaart eruit en deze bleek van zijn moeder te zijn met de tekst: ‘Lieve Max, ik heb je nog nooit zo gelukkig gezien sinds je getrouwd bent met Janis’. Ik raakte geëmotioneerd dat ik juist op Vaderdag deze kaart, die ik nooit eerder gezien had, onder ogen kreeg. Ik twijfelde er niet aan dat Max via deze wijze met mij communiceerde.”
Een ander teken kreeg je in Italië toen je daar op vakantie was met je zoon. Vertel... “Dat was nog verbazingwekkender dan bijvoorbeeld de handafdruk. Ik was in Portofino met Tanner. We zouden daar eigenlijk met Max heengaan, maar dat mocht niet meer zo zijn. We liepen in de prachtige haven en ik vroeg aan een voorbijgangster of ze een foto van Tanner en mij wilde maken. Mijn digitale camera was kapot, dus ik had een camera met filmrolletje gekocht voor deze vakantie. Toen ik het fi lmpje na thuiskomst had laten ontwikkelen, bekeek ik de foto goed. Ik zag de naam Max op een boot staan, die ver achter ons in de haven lag. Zelfs als je het zo zou plannen, lukt het niet om zo precies die naam tussen ons in te krijgen. Het was de plek geweest waar Max tussen ons in zou hebben gestaan als hij nog geleefd had. Dat was prachtig, want zo liet mijn overleden echtgenoot weten dat hij toch bij ons was tijdens de reis.”
Een paar jaar later kwam er een nieuwe man in je leven, Jim. Hoe reageerde hij op de verhalen die je vertelde en de foto’s die je hebt genomen? “In eerste instantie benaderde hij als accountant alles op een wetenschappelijke wijze. Hij had niets met de spirituele wereld, maar daar kwam in de loop der tijd verandering in. In zijn aanwezigheid gebeurden er namelijk ook opzienbarende dingen. Zo lag er een vloerkleed in de kamer, die de volgende ochtend niet meer zo lag als de avond ervoor. Ik vroeg of Jim het had verplaatst en dat was niet het geval. Dit was niet de eerste keer, want in een eerder huis was het ook al gebeurd. Destijds vroeg Jim aan mij waarom ik iedere dag het vloerkleed in de slaapkamer verplaatste. Dat deed ik uiteraard niet. Ik zag het verplaatsen van de kleden als teken van Max en ook Jim kon er niet omheen dat er iets speciaals aan de hand was.”
Je kreeg ook een boodschap door dat je naar je moeder moest gaan... “Vlak voordat mijn moeder stierf, waren Jim en ik in Florida. Ik had mijn 92-jarige moeder aan de telefoon en ik voelde dat het niet goed met haar ging. Op dat moment flikkerden alle lampen in de ruimte. Ik kreeg door dat ik naar mijn moeder moest gaan en vloog naar haar toe. Ik was op tijd en voordat ze stierf, kon ik nog met haar spreken. Ik denk dat mijn overleden vader en Max deze ontmoeting van bovenaf gearrangeerd hebben. Ik had namelijk altijd een lastige verstandshouding met mijn moeder, maar door bij haar te zijn tijdens de laatste momenten van haar leven, kregen we samen de tijd om vanuit liefde elkaar te vergeven. We konden het dus goedmaken en we vertelden hoeveel we van elkaar hielden.”
En toen was er opeens een voetafdruk op een armleuning van een bankstel. “Ook daar was Jim bij aanwezig.”
Plotseling dimmen de lichten in de bibliotheek waar het interview plaatsvindt. Is dit ook een teken van boven? We liggen beiden in een deuk, want het zou erg bijzonder zijn als Max ook hier zijn aanwezigheid kenbaar maakt. Om zeker te zijn, loopt Janis de ruimte uit om te vragen of iemand de lichten heeft gedimd. Een personeelslid blijkt dit te hebben gedaan. Weg illusie, maar het levert wel een hilarisch moment op. Terug naar het interview...
“Bij thuiskomst bleek er een afdruk van een erg grote voet op de armleuning van een leren bank te zitten. Het vreemde hierbij was dat de afdruk zich in 48 uur tijd verplaatste en veranderde van vorm. Dat was verbazingwekkend om te zien en ook Jim wist niet wat hij zag. Dat was een omschakelingsmoment voor hem, want hij had destijds natuurlijk niet zelf de handafdrukken gezien. Jim heeft tegen Max gesproken en gezegd dat hij mij kon laten gaan, omdat Jim nu voor mij zorgde.”
Hoe kijk je er nu tegenaan? “Ik besloot mezelf open te stellen en ontvankelijk te zijn voor tekens vanuit het universum. Ik verdiepte me in de vragen waarom ik hier op aarde ben en op welke wijze ik mijn steentje kan bijdragen om anderen in te laten zien dat contact met overledenen mogelijk is. Op dat moment wist ik nog niet dat dit zou uitmonden in het schrijven van mijn boek De hand op de spiegel. Ik vergelijk de spirituele wereld weleens met een ventilator. Als deze stilstaat, dan zie je de bladen zitten. Maar als de ventilator op de hoogste stand staat, dan draaien de bladen zo hard rond dat je ze niet meer kunt zien. Maar je weet wel dat de bladen er zijn! Zo is het met de spirituele wereld ook. Je weet dat het er is, maar je kunt het niet zien.”
Waarom deel je graag jouw visie met anderen? “De geesten zijn om ons heen. Er is meer dan één realiteit. Dat we de spirituele wereld om ons heen niet kunnen zien, wil niet zeggen dat deze er niet is. Maar mensen zijn er angstig voor. Ik geloof dat de spirituele wereld bij ons betrokken is. Ik geloof ook dat ik Max in een volgend leven weer zal ontmoeten. Dat is anders dan bij reïncarnatie. Dat draait er meer om dat je na het beëindigen van een leven weer een nieuw leven aangaat. Maar ik ben er niet zeker van of het zo gaat, want ik denk dat sommige verbintenissen meerdere levens duren. Als iemand doodgaat waar je van houdt, sterft een deel van jezelf ook. Een deel ven diegene gaat bij je weg, maar een ander deel blijft. Daar ben ik inmiddels van overtuigd. Aan de hand van mijn ervaringen wil ik anderen graag in laten zien dat er méér is...”
Benieuwd naar het gehele verhaal van Janis? Je leest het in haar boek: De hand op de spiegel - ISBN 9789021559490
Artikel uit ParaVisie november 2015.
Tekst: Arthur Schroer.
© 2024 Consulto B.V. 1043AG, Amsterdam - KvK: 57333777 - BTW: NL852535909B01
Alle rechten voorbehouden