Sandra Reemer over haar innerlijke reis
Op 6 juni 2017 bereikt ons het trieste nieuws dat Sandra Reemer is overleden op 66-jarige leeftijd. Postuum plaatsen wij een artikel over Sandra Reemer dat vijf jaar geleden in ParaVisie stond.

Artikel uit ParaVisie Juli 2012:

Vorig jaar kondigde Sandra Reemer plots haar vertrek uit de showbizz aan. “Ik kon niet anders”, zo zegt ze daarover nu. Welke motieven lagen aan haar beslissing ten grondslag en waarom heeft ze gekozen voor een carrière in het spirituele? Over een innerlijke reis vol pijnpunten, onverwerkte emoties en schitterende (her)ontdekkingen.

Eigenlijk heb ik altijd moeite gehad om me in de wereld van de showbizz staande te houden.” Het is een opmerkelijke ontboezeming die Sandra Reemer (61) aan het begin van het gesprek, dat we met haar in Amsterdam hebben, doet. Want laten we wel wezen: hebben we van haar niet allemaal het beeld van een ontspannen, goedlachse zangeres en presentatrice? Van iemand die het ‘gemaakt’ heeft in omroepland en zich daar goed bij voelt? Sandra: “Zo werken de media. Er wordt een beeld van je gecreëerd. Of dat beeld overeenkomt met hoe je daadwerkelijk bent of hoe je je van binnen voelt, doet er minder toe. Nederlanders kennen het ‘plaatje’ Sandra Reemer. Maar de mens Sandra Reemer is onbekend gebleven. Tot nu. Want sinds enkele maanden speel ik het spel niet meer mee. Ben ik eindelijk vrij om te zijn wie ik ben. Om te zeggen wat ik denk en te doen wat ik wil. En weet je? Dat voelt buitengewoon goed!”

Sandra Reemer

OP ZOEK NAAR AANSLUITING
Het is 2011 als de alarmbellen bij Sandra luider dan ooit rinkelen. Ze is net begonnen met de vanaf aanvang uiterst succesvolle theatertour ‘Ik zou je het liefste in een doosje willen doen’ over het leven van schrijfster Annie M.G. Schmidt. De doorgaans zo kritische theaterrecensenten zijn laaiend enthousiast over haar optreden. Min of meer verwacht Sandra naar aanleiding daarvan nieuwe aanbiedingen voor rollen in andere stukken. Maar er gebeurt niets. He-le-maal niets. Sandra: “Dat was zo typisch! Ik had meteen het idee dat het universum me met die stilte iets duidelijk probeerde te maken. Toen ik pas op de plaats maakte om daarover na te denken, realiseerde ik me dat ik feitelijk al jaren dergelijke tekens ontving. Alsmaar gingen om de meest vreemde redenen dingen niet door of hoorde ik van enthousiaste producers plots niets meer. Ik hing nog teveel aan mijn carrière in de showbizz om deze wenken op te merken. Totdat het er zo veel werden, dat het zelfs op mijn lachspieren begon te werken. Blijkbaar had ik dat nodig om tot de slotsom te komen dat de showbizz niet langer mijn pad was. Angst om het enige wat ik op werkterrein kende te verliezen, had me jarenlang van deze conclusie afgehouden. Maar nu bleek het werkelijk zover: de koek was op.” Voor Sandra vallen de puzzelstukjes op hun plek. Ze kijkt terug op een leven dat in het teken heeft gestaan van aanpassen aan, afzetten tegen en vervreemding van. Aanpassing aan de Nederlandse maatschappij en cultuur waar ze als achtjarige mee te maken krijgt. Afzetten tegen de gevoelde noodzaak ergens bij te horen en als gevolg daarvan het benadrukken van eigen individualiteit en uniciteit. En uiteindelijk vervreemding van haar ware zelf, haar zielekern. Sandra: “Toen ik als jong meisje naar Nederland kwam, heb ik twee jaar last gehad van een verpletterende vorm van heimwee. Ik vroeg me af wat ik hier deed en vond de mensen vreemd en bot. Vanuit deze eenzaamheid, het idee van het anders moeten zijn, ging ik op zoek naar aansluiting. Toen deze zoektocht maar zonder resultaat bleef, heb ik vanuit de gedachte van ‘Ik ben ik en dat is goed’ op een gegeven moment mijn kont tegen de krib gegooid. Ik zou de buitenwereld weleens even laten zien wie Sandra Reemer was! Uit dit gebrek aan veiligheid en geborgenheid, kwam een enorme carrièrebevorderende drive voort. Het was de motor achter het tot in extreme mate doorleven van mijn ambities. Uiterlijk gezien bracht het me succes. Maar innerlijk kwijnde ik weg.”
 
OVERGAVE & VERTROUWEN
Zeventien jaar lang verdiept Sandra zich in de spirituele en esoterische literatuur. Ze slaat de daarin aangeboden informatie op, maar van praktische gevolgtrekkingen schrikt ze telkens terug. Blijkbaar is de nood niet hoog genoeg. Maar als haar wake-up call klinkt en ze de terugreis naar de eigen innerlijke kern eindelijk aanvaardt, komen haar eerdere inspanningen wel degelijk van pas: “Ik constateerde dat ik eigenlijk al heel veel wist. Bijvoorbeeld dat de gemiddelde westerse mens zich heeft laten omgorden met conditionering, bepantsering en schijnidentiteit. Pas als je bereid bent om door die eindeloze modderzeeën van manipulatie en illusie te waden, zul je in staat zijn het licht van je eigen goddelijke ‘ik’ te aanschouwen. Let wel: dat is een pijnlijk proces, waarbij je je oude identiteit aflegt ten gunste van een geheel nieuw mens-zijn. Het ego mag daarbij tot gezonde en natuurlijke proporties teruggebracht worden. Wat voelde ik me gekrenkt en verraden toen de aanbiedingen vanuit onder andere het Hilversumse uitbleven. Mijn ego liep te hoop tegen alles en iedereen. Welk een onrecht was mij door de buitenwereld aangedaan! Nu weet ik: zaken overkomen je niet. Je bent, al is het dan vaak onbewust, de regisseur van je eigen leven. Toen ik dat ging inzien, kon ik oprecht vergeven. Waren deze zogenaamde verraders ook niet mijn grootste leermeesters geweest? Daar kwam nog eens bij dat ik ontdekte dat veel handelingen vanuit onwetendheid worden verricht. Mensen hebben niet in de gaten welk leed ze bij een ander veroorzaken. Dan is boos blijven zoiets als een blinde zijn gebrek aan zicht verwijten. Maar eerlijk is eerlijk: het moeilijkste deel van de innerlijke reis naar je zielekern is toch de confrontatie met je eigen donkere kanten. De diversiteit aan kunstgrepen die je uithaalt om maar niet met jezelf geconfronteerd te hoeven worden, grenst aan het ongelofelijke. Letterlijk alles kan een excuus zijn. Zet je de deur naar herkenning en ondermijning van deze zelfmanipulatie, en alle manipulatie is uiteindelijk zelfmanipulatie, eenmaal op een kier, dan sluit deze nooit meer vanzelf. Het eerste stapje is het grootst en het laatste stapje het moeilijkst. Ik lag op een gegeven moment zelfs letterlijk op bed te kronkelen van de pijn. Er restte me op dat moment niets anders dan overgave en vertrouwen. Het was een fl ink gevecht, dat overigens al na een krappe anderhalf uur in mijn voordeel was beslecht.”
 
EINDELIJK VRIJ
Uit het voorgaande mag duidelijk zijn geworden dat spirituele zelfontdekking een proces is dat met horten en stoten en met vallen en opstaan gepaard gaat. In het begin lijkt het leven zelfs moeilijker te worden. Het nieuwe bewustzijn plaatst immers vraagtekens en kanttekeningen bij alles waar men vroeger zonder nadenken overheen stapte. Sandra vergelijkt het met de verbouwing van een huis: “Gedurende de eerste fasen zit je in de rotzooi. Is er chaos en onrust. Misschien moeten er zelfs zaken afgebroken worden en is er sprake van tegenslag. Maar wanneer het moment komt dat de verbouwing achter de rug is, kun je met volle teugen gaan genieten van het resultaat. In die fase bevind ik me op dit moment. Het is een proces van jaren geweest, maar nu ben ik echt vrij. Ik heb zoveel rotzooi mogen opruimen dat ik tegenwoordig alleen nog bang ben voor het verlies van mijn dierbaren. Met toegenomen vertrouwen kijk ik de wereld in, bereid om mijn liefde en kennis te delen met iedereen die horen en voelen wil.” En dat is precies waar Sandra momenteel mee bezig is. Onder het mom ‘Er is meer tussen hemel en aarde dan Sterrenslag’ toert ze door het land met een lezing waarin ze haar levensreis uit de doeken doet. Door zich neer te zetten als een doodgewoon iemand met gangbare pijnpunten (scheiding, geen kinderen kunnen krijgen) en aandachtspunten (neiging om zichzelf weg te cijferen), hoopt ze herkenning bij het publiek op te roepen. “Zodat mensen de keuze kunnen maken om aan de slag te gaan met de bewustwording in hun eigen leven”, zoals ze zelf zegt. In de presentatie identificeert Sandra de showbizz als zowel haar grootste valkuil als haar belangrijkste leerschool. Want tussen de glitter en glamour van de entertainmentbranche glorieert het ego. En juist wanneer dat zijn victorie denkt te kunnen kraaien, begint het wringen en schuren. Sandra: “Zonder dat pad, die wandeling in de spotlights, had ik niet tot mijn ware zelf kunnen komen. Daarom ben ik innig dankbaar dat het zo heeft mogen lopen.”
 
KOSMISCHE TRILLINGSGOLVEN
Gedurende het interview komt het begrip in diverse gedaanten meermaals voorbij: het ware zelf, de zielekern, ons echte ‘ik’. Maar waar gaat het in deze gevallen nou precies om? Met andere woorden: waarnaar zijn wij op zoek en wat is de aard van het stemmetje dat via gevoel en intuïtie tot ons spreekt? Wie zijn wij? Sandra: “Ik denk dat we op het gebied van ons ware zelf allen eender en één zijn. Daar bedoel ik mee dat we zijn als een druppel in een oceaan: bestaand als losstaande entiteit en individualiteit, maar tegelijkertijd onderdeel van een groter geheel. Wanneer we deze fantastische verbondenheid tot ons laten doordringen, begrijpen we ook dat (ver)oordelen geen zin heeft. En dat, op het moment dat de verschillende aspecten die ons mens-zijn definiëren volledig in balans zijn met elkaar, liefde en dienstbaarheid overblijven.” Dienstbaar, dat is Sandra ten voeten uit. Niet voor niets werd ze in 2006 benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau voor onder andere haar bijdrage aan een betere leefwereld. Naast de ‘Sandra Reemer Foundation’, de stichting die kinderen en jongeren in ontwikkelingslanden aan een zelfstandig en beter bestaan helpt, is ze momenteel druk doende met de oprichting van een nieuwe charitatieve instelling. “Soms vraag ik mezelf af waarom ik niet lekker van de zon ga genieten. Maar dit is iets wat vanuit mijn hart komt. Dat kan en mag ik niet negeren. En bovendien: het is fantastisch om te geven. Probeer het zelf maar eens.” Sandra gelooft dat we in bijzondere tijden leven. Ze spreekt van een mondiaal ascentieproces dat ons bewustzijn de laatste jaren versneld richting zelfrealisatie en verlichting stuwt. En aangezien bewustzijn besmettelijk is, adviseert zij iedereen om op de kosmische trillingsgolven mee te surfen. Dat vergemakkelijkt het leven niet alleen voor het desbetreffende individu, maar zorgt er bovendien voor dat goedheid, waarheid en gerechtigheid sneller op de planeet zullen prevaleren. “Maar vertrouw mij niet op mijn woord. Ervaar vooral zelf!”, aldus Sandra.
 
NATUURLIJKE GENEESWIJZEN
Als er iets is waar de ‘nieuwe’ Sandra slecht tegen kan, dan is het wel meten met twee maten. Als hartstochtelijk voorstandster van natuurlijke geneeswijzen, walgt ze van de heksenjacht waarmee de ‘alternatieve’ sector zo nu en dan geconfronteerd wordt. “Dagelijks lijden mensen onder de fouten die door reguliere artsen gemaakt worden. Mijn moeder kon laatst eerder ondanks dan dankzij ontvangen medische zorg een als kwalitatief hoogstaand omschreven ziekenhuis levend verlaten. Natuurlijk, waar gewerkt wordt vallen spaanders. Maar je verantwoordelijkheid als medicus is wel vele malen groter dan in het geval van een timmerman.” Ook de spot en de hoon waarmee een medium als Robbert van den Broeke overladen werd na een veronderstelde misser, is Sandra een doorn in het oog: “Die jongen is tot zijn voeten afgebrand. Toevallig ken ik hem een beetje en geloof mij maar: zoiets gaat je niet in de koude kleren zitten. En dan te bedenken dat hij deze zogenaamde misser allang heeft kunnen weerleggen en ondertussen zoveel ander goed werk doet!” Medium Robbert heeft onlangs nog een dolende ziel die Sandra’s woning terroriseerde naar het licht kunnen helpen. Eerder bracht hij haar bovendien bewijs van het voortbestaan van de door haar geliefde en in 2007 overleden collega Jos Brink. Zijn beeltenis verscheen op foto’s die Robbert in Sandra’s aanwezigheid met haar camera nam. “Natuurlijk werd ook dit bewijs door critici weer van tafel geveegd. Men noemde mij naïef en goedgelovig. Persoonlijk doen dergelijke negatieve reacties mij niets meer. Net als vroeger zeg ik: ‘Ik ben wie ik ben en dat is goed’. Het verschil met toen is dat ik nu spreek vanuit een innerlijk weten en destijds vanuit een illusie van gebrek.”

Halverwege het gesprek gaat haar telefoon. Sandra laat de beller weten in een interview te zitten en vraagt deze het kort te houden. Als het gesprek toch uit dreigt te lopen, verzoekt ze hem later terug te bellen. Nadat ze heeft opgehangen, kijkt ze ons stralend aan. “Dat had ik vroeger dus nooit gedurfd. Goed, hè?”

Tekst & portretfoto: Niels Brummelman