Medium Marion Berndsen vertelt inspirerend over hoe loslaten en afscheid nemen voor een ieder een moeilijk proces is om door te moeten gaan.

---

Loslaten doen we allemaal. Iedere dag nemen we afscheid van ons leven wat we tot nu toe geleefd hebben. Tijd is onze vriend, maar ook onze vijand zeg ik altijd. Hoeveel tijd hebben we nog en hoeveel tijd hebben we gehad? Ieder moment is kostbaar en verdient om doorleefd te worden. Maar hoe dikwijls gaan de dingen niet aan ons voorbij?

Gisteren zat ik met mijn man Roger in een restaurant. Naast ons nam een jonge vrouw plaats met een baby. Ze zag er ziek uit, was kaal en had een doekje om haar hoofd gebonden. Ze was samen met een wat oudere dame. Ik denk dat het haar moeder of schoonmoeder was. Ik schoot vol… Of deze jonge vrouw zal genezen of niet, wat zal ze een angst doorstaan hebben. Wat een emoties moeten aan deze jonge vrouw haar geest voorbij zijn gegaan?

Het baby’tje lachte en probeerde het gezicht van zijn moeder vast te pakken. De moeder lachte terug en gaf het kind een kus. Ze keek me aan. Kennelijk voelde ze dat ik naar hen keek. Ze lachte vriendelijk naar me. Ik lachte terug. Mijn gedachten gingen terug naar Nannet. Het is al jaren geleden dat ze bij me kwam. Ze was samen gekomen met haar vriend Tjeerd. Ik zie ze nog zo voor me. Sommige mensen maken zo’n indruk op je, die vergeet je niet meer.

Ze hadden een dochtertje van bijna een jaar oud. Het meisje was nog zo klein. Kort na de bevalling was er bij Nannet borstkanker geconstateerd. Ze had vele trajecten doorlopen. Borstamputatie, chemokuren, alles wat nodig was om de kanker uit haar lichaam te krijgen. Toen had ze tegenover me gezeten met een schattig pruikje op, maar met een heel bleek gezichtje. Ze kwam zo fragiel op me over. Tjeerd was een lange jongeman met grote bruine ogen, een scherpe neus en donker haar. Hij zat naast haar en keek me vol verwachting aan.

“Zie je nog een toekomst voor me, Marion?”, was haar vraag. En toen ik me afstemde zei ik: “Ja Nannet, je komt hier doorheen. Ik zie het. Blijf doorgaan met alles wat de artsen je voorschrijven en ik zie toch echt nog een toekomst voor je. Ik zie trouwens ook een verhuizing naar een heel andere streek, met veel groen.”

Nannet had verheugd naar Tjeerd gekeken en vervolgens keek ze mij aan en zei: “Daar heb ik het gisteren over gehad met Tjeerd, Marion! Als ik hier doorheen kom, dan willen we zo graag richting de Veluwe verhuizen! Meer ruimte voor onze Manon en wat meer rust voor ons. Tjeerd kan vanuit huis werken, dat is geen probleem…” 

Even zweeg ze om te vervolgen: “Marion, je zegt dit niet zomaar toch? Ik bedoel…, je geeft me toch geen valse hoop?” Ik keek haar aan en zei: “Je komt hier met de vraag wat ik voor je zie. Dit zie ik voor je en ik ben er blij mee. Het was veel vervelender geweest als ik je ander nieuws had moeten vertellen, dus ook ik ben blij met de beelden die ik zie.”

Na een jaar waren ze er weer. Samen en Nannet was ‘schoon’ verklaard. Ze vertelde dat ze natuurlijk blij was met haar genezing, maar dat ze zo’n moeite had om afscheid te nemen van haar ziekte. “Ik kreeg zoveel warmte en aandacht Marion en ineens viel dat weg. Iedereen dacht ook dat ik ineens weer alles kon. Ik schaam me eigenlijk om dit te zeggen, want ik zou dankbaar moeten zijn…
En ik zei haar: “ Afscheid nemen, Nannet doet altijd pijn.”

Alles is loslaten, iedere dag weer…

Marion

Meer info over Marion: www.maylight.nl

Lees ook deze columns van Marion: Overleden moeder geeft boodschappen door aan gezin & De ziel is op aarde om te ervaren

---