Kinderen vertellen over een voorbestaan

Artikel uit 30 jaar ParaVisie

“Ik herinner me dat ik, voordat ik geboren werd, een panoramisch overzicht van mijn komende leven te zien kreeg. Het was aanvankelijk een erg levendige ervaring, die later vager werd zodat de afzonderlijke gebeurtenissen in ‘nevelen’ werden gehuld. Wat ik overhield, was een algemene indruk van mijn missie in het komende leven. Ik kreeg droevige tijden te zien en enkele bijzonder deprimerende momenten. Men vroeg mij of ik wel zeker wist of ik het leven door wilde laten gaan. Ik weet nog dat ik er diep over na moest denken. Ik zei ‘ja’. Toen vroegen ze me nog een keer of ik er wel echt zeker van was. Ik zei weer: ‘Ja, ik ben er zeker van’.”

Een paar jaar geleden ontvingen we dit bericht van een 39-jarige vrouw uit Australië die herinneringen had aan een periode voor haar geboorte. Het ging daarbij niet om een vroegere incarnatie, maar om een zogeheten preexistentie als geestelijk wezen. Preëxistentie is nog steeds een relatief onbekend begrip. Letterlijk wordt er een voor-bestaan mee bedoeld in een spirituele vorm, voorafgaand aan iemands leven op aarde. In allerlei culturen maakt het begrip deel uit van het gangbare wereldbeeld. Net als herinneringen aan vorige levens, komen ook preëxistentieherinneringen overal voor. Het zijn voornamelijk jonge kinderen die er spontaan over beginnen. Joseph Murphy uit de Texaanse plaats Bedford vertelde ons bijvoorbeeld dat hij als jongen nog wist wat hij voor zijn geboorte had meegemaakt. Hij had eerst op zijn rug gelegen toen hij naar voren gleed door een tunnel van licht. In die tunnel besefte Joseph vaag dat hij daarvoor al ergens anders geweest was. Hij hoorde een warme, vaderlijke stem die hem de opdracht gaf: “Ga heen en onderricht anderen over wat je vandaag gezien en gehoord hebt.” Vervolgens zweefde hij door een donker gebied en kwam ergens ‘in de lucht’ uit. Joseph viel naar beneden en zag een rond grijs gat waar hij doorheen viel. Uiteindelijk kwam hij heelhuids op de grond terecht en zag hij een soort verlaten slagveld met ingestorte gebouwen. Er waren een paar omgevallen zuilen te zien, die mogelijk van een tempel afkomstig waren.

Duivel
Joseph zag dat er een jongetje voor hem liep en hij kreeg het gevoel dat het om een soort broer van hem ging. Hij liep achter het jongetje aan en probeerde hem zover te krijgen dat hij naar hem toe kwam. De jongen keek af en toe achterom maar hij liep wel gewoon door. Joseph probeerde geestelijk contact met hem te leggen en hij had de indruk dat de jongen hem begreep. Uiteindelijk had Joseph de jongen bijna ingehaald, maar voordat hij bij hem kon komen, kwamen ze langs een lange rij mensen die een donker gebouw binnen liepen. Toen ze de mensenmassa waren gepasseerd, gingen Joseph en de jongen naast elkaar op de grond zitten en keken ze samen naar de menigte. Plotseling stond de jongen weer op en liep verder zonder om te kijken. Joseph vroeg zich af of hij de menigte misschien moest volgen, toen hij een ‘grote, lange heer’ achter de deur zag staan. Hij schrok van het geluid van een harde donderstem boven hem en besloot zijn achtervolging van het jongetje toch weer voort te zetten. Hij zag dat de jongen tot zijn knieën verzonken was in een grijzige waas, die nog het meest leek op water. Joseph trachtte hem ertoe te bewegen om terug te komen, bang dat hij anders door een gat zou vallen. Maar de jongen verdween helemaal uit het zicht. Vervolgens beleefde Joseph opeens hoe hij geboren werd in zijn huidige lichaam. Joseph Murphy vertelde voor het eerst over deze herinneringen toen hij ongeveer zeven jaar oud was en dan vooral over de merkwaardige stem die hij had gehoord. Zijn vader reageerde hier nogal boos op en zei: “Als je zoveel van die man houdt, dan moet je hem maar gaan zoeken en bij hem gaan wonen.” Een predikant van zijn kerk vond dat Joseph zijn mond moest houden, omdat hij misleid werd door de duivel.

Moeder
De Amerikaan Joseph Murphy heeft zelf contact met ons gezocht om uitgebreid zijn verhaal te doen. We zijn er ook in Nederland in geslaagd preëxistentieherinneringen te vinden. In de late zomer van 2003 kregen we bijvoorbeeld contact met Henny van Sleeuwen uit Rosmalen. Zij had als kind van ongeveer zeven jaar heldere preëxistentieherinneringen: “In een grote witte ruimte stond een wit bed. Ik lag in dat bed, ik was ernstig ziek. Wat ik had, weet ik niet. Ik kon mij niet bewegen, geen armen, geen benen, mijn hoofd niet, niks, alleen mijn ogen, die kon ik wel bewegen. Naast mijn bed zat een echte non te waken. Ze had witte kleren aan, en zo’n nonnenkap. Aan de overkant van mijn bed, was een deur. Deze deur ging open en een vrouw, meisje eigenlijk nog, van achttien jaar of iets ouder, keek om de deur en kwam even binnen. Ze was ongeveer één meter zestig, smal, slank, had donkerblonde lange krulharen en een brilletje op. Ze droeg een lange bruine jas met opvallend grote knopen. De non tilde mijn hoofd op, zodat ik goed kon kijken, en toen ik even gekeken had, zei ik: ‘Ja, deze vrouw wil ik als moeder hebben’. Ineens stond ik te wachten en het duurde best lang voordat ik iets hoorde of zag. Verder was er ook niets te zien. Alleen een soort koker waarvoor ik stond te wachten. Ik stond klaar om te gaan naar een nieuw leven, maar ik moest wachten om toestemming te krijgen. Van wie? Ik denk God, ik weet het niet.”

De stem
Een alles omvattende stem die niet te zien was, wel te voelen als een soort energie, klinkt. Henny weet dat niemand ooit de persoon achter de stem te zien zal krijgen. Ze vervolgt haar relaas: “Deze stem was de baas, zo zal ik het maar noemen, dat wist ik gewoon. De stem zei: ‘Weet je het zeker, dat je het aankunt?’ ‘Ja’, zei ik, ‘dat kan ik wel’. Nog een keer vroeg de stem: ‘Weet je het heel zeker?’ ‘Ja’, zei ik weer, en ik knikte heftig ‘ja’. Er gebeurde nog steeds niks. Weer even daarna, kwam de stem: ‘Weet je het echt heel zeker dat je dat aankunt?’ Ik dacht even na, ik denk dat ze mij dit leven dat ik nu heb, hebben laten zien, maar dat weet ik niet meer. Ik zei weer: ‘Ja, dat weet ik zeker, ik kan dit wel aan’. Wat ik aan moest kunnen, zal ik toen wel geweten hebben, maar in dit leven wist ik niet meer wat het was. Toen ik ongeveer zeven jaar was, heb ik dit verteld aan mijn moeder en ze zei: ‘Ik heb inderdaad zo’n bruine jas gehad, met hele grote knopen, en lange krullen donkerblond haar, en een brilletje, op de leeftijd van 18 jaar’. Dus ze herkende alles, wat ik normaal gesproken niet geweten kon hebben.” Henny vertelde ons dat haar leven erg moeilijk geweest was, onder andere doordat haar vader gehandicapt was en steeds verder achteruitging, maar ook door het vroegtijdig overlijden van haar moeder.

Rondleiding
In 2006 en 2007 hadden we contact met Vincent B., één van de jonge deelnemers aan de VPRO-serie ‘Binnenste Buiten’, die paranormale ervaringen hadden gehad. Vincent vertelde ons onder andere dat er rond zijn vierde of vijfde jaar opeens herinneringen terugkwamen aan een voorbestaan. Dat had te maken met het besef dat hij al bestond terwijl hij nog niet op aarde was. “Tijdens de afwezigheid van de aarde, zeg maar in de hemel of hiernamaals. Je bent in een soort heelal, het was helemaal zwart.” Vervolgens zag hij zichzelf in de buik van zijn moeder, helemaal in elkaar gekropen en zonder veel te bewegen. Vlak voor de geboorte kreeg hij heel snel een soort uitleg. Het ging om een moment waarop hij niet meer kon kiezen. Er was een vorm van rondleiding waarvan hij zich nog onvolledige fragmenten herinnert. Van zijn ouders, maar ook van zichzelf; van hoe hij zou worden. De beelden die hij van zijn ouders had gezien leken wel foto’s van hoe zij er op dat moment uitzagen. Hij zag bijvoorbeeld zijn moeder met wat langer haar dan in 2006 en een andere bril, wat echt overeenkwam met hoe ze er toen uitzag, nog voor zijn geboorte. Maar hij zag hen ook zoals zij er later, als hij een jaar of vier of vijf was, uit zouden zien. Vervolgens werd hij geboren, waarna de herinneringen verdwenen tot het moment dat hij zich weer van zichzelf bewust werd.

Blauwe straal
Ook Karim S., een andere deelnemer aan ‘Binnenste Buiten’, had preëxistentieherinneringen. Toen hij een jaar of vier oud was vertelde hij zijn moeder dat hij haar gekozen had. Zijn moeder verwoordt dit als volgt: “Hij vertelde dat hij in een soort boom was gevlogen. Hij was geen vogel, maar kon wel vliegen. En toen zag hij ons en is hij bij ons geboren. Maar weet je wat het gekke was? Hij zag ons vanuit de toekomst in het huis waar wij nú wonen. En dus niet in het huis waar hij geboren werd. Vreemd hè? Misschien niet echt gek natuurlijk als je beseft dat er helemaal geen tijd bestaat... Ook zei hij rond dezelfde leeftijd: ‘Mam, ik ben op de aarde gekomen met een blauwe straal.’ ‘Hoe ging dat dan?’, vroeg ik. ‘Nou als je naar de aarde gaat, ga je gewoon op de blauwe straal en dan word je geboren. En ik ben bij jou geboren omdat ik wist dat jij mij zou begrijpen’.”

Reïncarnatie
Herinneringen aan een spiritueel voorbestaan kunnen gepaard gaan met herinneringen aan een vorig leven. Ze heten dan tevens ‘tussenperiodeherinneringen’, verwijzend naar de periode tussen twee fysieke incarnaties. Zo kwamen we dankzij de Nederlandse theologe Joanne Klink in contact met een jongen die we op zijn verzoek ‘Kees’ zullen noemen. Kees verwees vanaf zijn tweede jaar naar een vorig leven waarin hij als soldaat was gesneuveld aan het front. Toen hij zeven was geworden, vertelde hij voor het eerst ook over een tussenperiode. Hij zei dat er een engel komt om je naar God te brengen als je gestorven bent. God omschreef hij als ‘pure goedheid’, het ‘Grote Licht’, en ‘humor’. Het was overigens erg moeilijk om de andere wereld te beschrijven. Die paste niet op een diabeeldje en kon niet nagetekend worden. Kees vertelde zijn moeder dat hij een eigen plekje had gehad in de buurt van een mooie blauwe waterval die klaterde onder en boven een bloemenperk. En dat er de heerlijkste vruchten aan de bomen hingen die lekkerder smaakten dan alle snoepjes bij elkaar. Na zijn gewelddadige dood op het slagveld had Kees helemaal geen zin om te reïncarneren. Hij verzette zich dan ook tegen de engelen die hem ervan probeerden te overtuigen dat het voor zijn eigen bestwil was. Zij duwden hem zachtjes terug naar de aarde, omdat het weer tijd was om ‘aan het werk te gaan’. De engelen hielden hem voor: “Weet je, als je teruggaat naar de aarde, krijg je hulpen mee.” Het ‘Grote Licht’ zei: “Een goed leven maken is je eigen verantwoording.”

Bijna-dood ervaringen
De bekende reïncarnatieonderzoeker dr. Ian Stevenson en zijn opvolger Jim Tucker maken ook melding van combinaties van herinneringen aan vorige levens met uitspraken over een geestelijk voorbestaan. Het Indiase meisje Sunita Khandelwal wist bijvoorbeeld nog dat ze opsteeg uit haar dode lichaam en vervolgens een heilige man met een lange baard ontmoette. Ze zag het huis van God, dat er prachtig uitzag, maar ze werd weer teruggestuurd naar de aarde voor een volgende incarnatie. In sommige gevallen nam het kind na het overlijden bijvoorbeeld zijn of haar eigen lijk, de fysieke omgeving, of Tekst: drs. Titus Rivas en Anny Dirven familieleden of vrienden uit het vorige leven waar. Soms weet een kind ook nog dat er na de dood communicatie is geweest met de levenden, wat dan specifiek overeen kan komen met ervaringen van nabestaanden. De communicatie kan bijvoorbeeld plaatsvinden door middel van dromen. Velen zullen preëxistentieherinneringen willen afdoen als kinderlijke fantasie. Dit wordt echter bemoeilijkt doordat sommige herinneringen paranormale informatie bevatten over zaken waar het kind nooit iets over had gehoord. Ook zijn er opvallende overeenkomsten met bijna-dood ervaringen. Er kunnen in beide gevallen bijvoorbeeld beschrijvingen zijn van hogere wezens, zoals engelen en goden, en van een prachtige onaardse werkelijkheid. Net als bij bijna-dood ervaringen kunnen kinderen vertellen over een uittreding uit hun stoffelijk lichaam. Ze weten soms nog wat nabestaanden hebben gedaan of hoe hun toekomstige ouders er uitzagen. Bovendien is er vaak sprake van een keuzemoment, wat soms vergezeld kan gaan van een zachte aandrang, net als bij veel bijna-dood ervaringen.

Tekst: drs. Titus Rivas en Anny Dirven p ParaVisie februari 2008