Shannon Kwakernaak - column 1

De tijd lijkt soms vleugels te hebben gekregen, althans dat gevoel heb ik weleens. Van de week had ik weer eens zo'n dag. Een dag dat ik meegezogen werd in de hectiek van alledag. Te veel moeten, te veel 'mezelf-opgelegde-dingen', te veel verplichtingen. Het was zo'n dag dat ik geleefd werd en al mijn tijd in beslag werd genomen, waardoor er nauwelijks tijd voor mezelf overbleef...

's Avonds lag ik in bed en liet ik de dag als een film aan me voorbij gaan. Ik vroeg me af wat mij vandaag vrolijk heeft gemaakt? Gelukkig heeft gemaakt? Waar ik van genoten heb? Wat me verwonderd heeft? Tot mijn verbazing kon ik eigenlijk niet echt een antwoord geven op deze vragen en dat terwijl ik dit meestal heel goed kan, omdat er altijd een hoop geluksmomentjes in mijn dag zitten. Ik besefte me ineens heel goed dat ik vandaag meegezogen was in de hectiek van deze dag. Ik heb mijn dag helemaal niet 'bewust' meegemaakt, waardoor al het moois op deze dag me ontgaan is. Het was er wel, maar ik heb het gewoon langs me heen laten gaan.

Ik dacht terug aan vroeger, toen ik nog een klein meisje was. Ik liep aan de hand van mijn vader, op weg naar de bakker. De weg naar de bakker bleek een hele reis te zijn, terwijl het in afstand nog geen vijf minuten lopen was! Onderweg stond ik stil bij een passerende speelse hond, een bewegend insect op de grond, een prachtig gedetailleerde fladderende vlinder in de lucht, een mooie kleurrijke bloem, voelde ik de stralen van de warme zon op mijn huid, zag ik een grote spetterende waterfontein, lachende mensen, een man met grote heliumballonnen in alle vormen, kleuren en met allerlei afbeeldingen erop, et cetera. Terwijl mijn vader aan mijn hand zat te trekken, omdat zijn doel 'de bakker' was, was ik al lang vergeten dat de bakker onze (eind)bestemming was en verwonderde ik me over alles wat ik onderweg tegenkwam.

Alles werd bewust en intens beleefd. Alle zintuigen stonden op scherp. Ik leefde volledig 'in het hier en nu'. Er was geen tijd en er waren geen verplichtingen en geen doel. Enkel 'dit moment'. Toen ik 's avonds in mijn bed lag, realiseerde ik me dat ik vandaag het kind in mezelf even kwijt was geraakt. De tijdsdruk, de verplichtingen en de hectiek hadden mij vandaag in hun macht. En ik heb het zelf toegelaten. Ik realiseerde me ook heel goed dat ik zelf elke dag de touwtjes in handen heb en of ik dit laat gebeuren of niet. En dat ik zelf een pas op de plaats kan doen als ik merk en voel dat het gebeurt. Kort even 'stil zijn', een meditatiemomentje of gewoonweg even op mijn handen gaan zitten, helpt mij de rust in mezelf terug te vinden, waardoor ik – door dit korte bezinningsmoment – mijn dag anders vervolg.

Er is zoveel moois in het leven en zoveel om van te genieten, als we ons er maar 'bewust' van zijn. Ondanks dat het leven soms druk kan zijn, moeten we niet vergeten dat wijzelf heersers zijn over ons eigen leven en wij zelf de touwtjes in handen hebben, of we ons hierin laten meeslepen of niet.

Leef het leven! Kijk, maar vergeet niet te zien!

Tekst: Shannon Kwakernaak