Emotiewezens

Tessa van Rossen - Column 6

Hoog sensitieve wezens zijn emotiewezens. Zij ‘lopen over’ van emotiesferen. Ze beleven de wereld vanuit hun emotie en gevoel! Zoals een hond geuren ruikt en geursporen naloopt zo lopen “wij” emotiewezens, emotiesferen na. Ja, ook ik schaar mij onder deze hooggevoelige groep medemensen. Als iemand boos is (ook als het niet wordt geuit) kruipen we in ons schulp. Ervaren we de boosheid (vaak letterlijk) als snijdend, pijnlijk en beangstigend!

Wanneer iemand zich afgewezen voelt door ons ervaren wij die afwijzing zelf ook. Die afwijzing kan als een knoop in de buik voelen, belastend, rottig. Het kan ook ons schuldgevoel opwekken. Als we zelf afgewezen worden, kunnen we eindeloos ronddwalen in zelfreflecterende gedachten: ‘wat heb ik fout gedaan’, ‘hoe kan ik het herstellen’, ‘is het wel of niet goed van mij’, ‘ben ik raar of stom’ ,…?

En bij onrecht ontvlamt er iets in ons binnenste. We worden furieus om onrecht dat een ander wordt aangedaan… We kunnen echt (!) boos zijn en die emotiesfeer helemaal ‘innemen’. Het is niet een klein beetje onaardig wanneer ze twee vakantiedagen afpakken van je zieke collega, nee: het is afschuwelijk, vreselijk, onaardig, ranzig en ratterig! Het liefst zouden we op de barricades springen ter bescherming van een ieder die slachtoffer is van een ander. We vergeten dan ook wel eens dat de slachtoffers zichzelf moet (leren) verdedigen om er daadwerkelijk iets van te leren.

Als er een winkel sluit door faillissement of opheffing kan het ons een melancholisch gevoel geven. We snuiven de emotiesfeer (geur) van verlies, vergankelijkheid, teloorgang, angst (van de medewerkers zonder baan), boosheid (van de medewerkers zonder baan of de ontevreden klanten) et cetera op. Door emotiesferen wandelen we heen en willen we delen. We treffen hierin helaas niet altijd gelijkgestemden.

Zoals mijn hoog sensitieve cliënte van vandaag mij vertelde dat zij met een niet-HSP vriendin wilde delen: ‘Erg he van de V&D!?’ ( De V&D is failliet gegaan – red.). De vriendin antwoordde: ‘Hoe bedoel je erg? Het is maar een winkel, bovendien kocht ik er toch nooit wat.’ Als hoogsensitief mens begrijp je de kortheid en kordaatheid van een dergelijke reactie niet altijd. Het voelt als snijdend. Het gevoel wordt afgekapt, niet besproken, niet uitgediept. Terwijl belevingen delen juist voor diepgang en (h)erkenning zorgt. En uiteindelijk ook de HSP-er ertoe in staat stelt om de emotiesfeer te verlaten, De emotie is dan doorleeft en kan worden losgelaten.

Soms duurt een emotiesfeer lang en lijkt het op een depressie. Een diepe emotiesfeer kan zwaar aanvoelen en kan kort of lang duren. Wanneer je weet dat je ‘vastzit’ in een emotiesfeer is dat niet erg. Het is zwaar, maar vol te houden omdat je als het ware licht aan het einde van de tunnel ziet. Je ‘weet’ dat emoties zich oplossen wanneer ze worden doorvoeld en erkend.

Als je hoogsensitief bent en dit niet weet of nog niet begrepen hebt uit eerdere ervaringen kun je jezelf knap ongelukkig voelen. Zeker wanneer je ook nog kindertijdboodschappen met je meedraagt: ‘Doe niet zo moeilijk!’, ’Je bent zo zwaar op de hand!’, ‘Wat denk jij altijd diep door zeg!’, Daar hou ik me helemaal niet mee bezig!’, ‘Kom op zet je erover heen!’, …

Soms kan een dergelijke boodschap ervoor zorgen dat je jezelf niet serieus neemt. Je kunt dan diep verdriet voelen, omdat je niet alleen door anderen maar nu ook door jezelf wordt afgewezen… Je vindt zelf dat je je niet zo aan moet stellen. De ultieme zelfverloochening is hiermee geboren en ook de oorsprong van vele andere kwalen. Want als je jezelf afwijst, pleeg je eigenlijk een vorm van zelfvernietiging, zelfdoding. Een emotie die ‘dood’ moet of er niet mag zijn, wordt door jou vermoord… Het lichaam volgt vaak enkele jaren later met ontstekingen, allergieën, auto-immuunziekten et cetera (bij een auto-immuunziekte valt het lichaam zichzelf aan, precies zoals jij het hem hebt voorgedaan door je eigen emoties af te vallen).

Terug naar hoog sensitief: Zo kan ik als hoogsensitieveling delen: ‘Erg hè van dat vliegtuig dat is neergestort!’

In mijn hoofd maakte ik al een hele film: Een vliegtuig met een defect. Dat eerst schokkend een soort tweetal zakken naar beneden maakt, een piloot die wanhopig het vliegtuig probeert bij te sturen. Mensen met hoofd- en oorpijn die de luchtzakken en bijbehorende drukverschillen voelen. De angst van de kinderen en ouders aan boord. Het ineens naar beneden dalen met de neus naar voren, gillende mensen, harde geluiden, de klap en het sterven.

Dat gehele beeld dat in seconden over mijn netvlies en door mijn gevoel schiet. Vreselijk! Die emotiesfeer blijft dan hangen… Als ik het wil delen met een niet sensitieveling krijg ik als reactie: ‘Hè?! Welk vliegtuig? Oh ja dat. Ja, maar er zaten geen Nederlanders in… ‘ En dat is dan dat! Het vreemde is dat ik het inmiddels weet en het me nog steeds verbaast. Hoe mensen kunnen leven zonder deze extra emotie / kleur in hun leven? Want mijn dalen zijn dieper, maar mijn hoogten ook hoger. Ik kan intens genieten van een knuffel. Het voelt als heerlijk snoep eten…! Ik kan ook genieten van een mooie kleur, die ook mijn smaakpapillen prikkelt.

Ook wanneer ik mensen in mijn praktijk krijg voor een advies kan ik die persoon maar ook zijn situatie indringend voelen. Ik beleef diens leven en voel en hoor de richting die ik kan adviseren! Alsof ik iets heel fijns doe als ik een advies doorkrijg. Wanneer een stromend gevoel mij doorloopt, weet ik dat ik op de energie surf van die persoon en voelt het alsof ik met mijn surfplank over de hoogste en beste golf balanceer. Dat voelt zo stralend en fijn dat ik mijn advies dringender kan brengen, door de extra energie die vrijkomt vanuit deze wisselwerking!

Soms verbaas ik me erover dat mensen hun gedachten zich enkel manifesteren rond de vraag: ‘Is er nog bier?’ Of over: ‘Wat zullen we vandaag eten…’ Er is zoveel meer dan dat! Bijvoorbeeld liefde! Liefde is als alcohol! Je kunt er dronken van worden als je het hebt. Anderzijds is het hebben van zoveel emoties ook lastig soms. Als het niet gedeeld kan worden kun je je erg ongelukkig, eenzaam en alleen voelen.

Mijn standaard vragen zijn altijd: ‘Hoe voel je je vandaag?’ en daarna pas: ‘Wat heb je vandaag gedaan?’ Er is zoveel meer dan alleen maar in details leven… Het is op vele lagen beleven, ervaren en delen! Ik vergelijk het met wezentjes in de zee. De kleine gele wezentjes zwemmen zoveel mogelijk naar de oppervlakte. In de hoop zoveel mogelijk zonlicht te vangen. ‘Zon! Zon! Zon!’ roepen ze allemaal…

De roze wezentjes worden door hen vermeden, door hun roze kleur, hun andere manier van ‘zijn’ of ander uiterlijk worden ze buitengesloten… Ze zijn ‘vreemd, zwemmen anders, klinken anders, kijken om zich heen in plaats van alleen maar naar de oogverblindende hypnotiserende zon’. Terwijl juist die verscheidenheid zo mooi is! De zon is prachtig echter daarbij ligt onder de oppervlakte een hele wereld om te ontdekken!

Info over Tessa: www.tessavanrossen.nl