Eten is zweten

Tessa van Rossen - Column 7

Geregeld spreek ik mijn wensen uit. Vaak omvatten deze iets in de trant van 'beter worden in mijn werk' of 'liefde en gezondheid voor iedereen die ik liefheb'. Ik ben vrij saai en kies weinig avontuurlijke wensen uit. Als ze goed zijn, zijn ze goed, nietwaar? Enige tijd geleden sprak ik nietsvermoedend uit dat ik graag wilde dat mijn paranormale talenten vergroot zouden worden. Enkele maanden later begon een proces waar ik me nu nog steeds in bevind. Ik weet nog niet of het met de eerste, tweede of derde wens te maken heeft, maar goed…

'Ik mankeer iets', hoorde ik mijzelf zeggen tegen mijn huisarts. Zij had me met een vermoeide blik uit de overvolle wachtkamer geplukt: 'Mevrouw van Rossen'. 'Ja, dat ben ik!', en ik schoot overeind. Enthousiast schudde ik haar de hand. Dit was immers de vrouw die mijn problemen op zou lossen! De dokter-vrouw zeeg neer op haar stoel en bekeek mij onder half dicht gesloten oogleden: 'Zeg het eens!' Plotseling werd ik onzeker en begon te babbelen en me te verontschuldigen. 'Ik ga nooit naar een dokter, maar de laatste tijd ben ik zo moe! Ik weet het niet meer! Vorig jaar ben ik al eens geweest, maar er kwam niks uit de onderzoeken.'

En dat was waar: eind 2013 kreeg ik ineens dikke handen en voeten, hartritmestoornissen en extreme vermoeidheid. Zo extreem dat het beklimmen van een trap me al moeite kostte, laat staan boodschappen doen. Mijn toenmalige huisarts stelde vast dat er iets met mijn hart moest zijn. De cardioloog was het met hem eens, maar constateerde na enkele onderzoeken dat ik daar 'oud' mee zou kunnen worden. En ik ging onverrichterzake terug naar de huisarts. Pas na weer een half jaar, want ik schaamde me voor het 'wel iets gevonden, maar niet zo ernstig dat het de klachten verklaart'- resultaat. Ik voelde me 'een zeur'. Want als je echt iets hebt, vinden ze meer dan een hartritmestoornis... Nietwaar?

Ik zou het eigenwijs alleen gaan oplossen. Ik stopte met ieder medicijn wat ik in huis had, inclusief Paracetamol. Ik bedacht me dat meer bewegen goed moest zijn! Dus begon ik langzaam meer te sporten, pakte nog meer de gezonde voedingskant aan en slikte multivitaminen. Het kostte me een paar maanden om erachter te komen dat multivitaminen mijn handen en voeten deden zwellen. Dus ook die verdwenen in het toilet! Ik dacht er niet verder over na, want ik zou wel te gevoelig zijn. Er zou wel iets in zitten waar ik niet tegen kon. Verder dan dit stond ik er niet bij stil.

Ondanks mijn inspanningen leek mijn probleem te verergeren. Gebrek aan beweging kon het niet zijn. Want ik liep drie maal per week hard (slechts een paar kilometer, maar toch voldoende lichaamsbeweging aldus de experts) en wandelde op tussenliggende dagen ook een paar kilometer. Toch bleef ik moe. Mijn 'op tijd naar bed'-voornemens lukten vrij aardig en 'te veel werken' deed ik minder dan ooit! Wat had ik dan?!

Ik wist het niet dus uiteindelijk ging ik richting de 'vrouwdokter' huisarts. Tikje wanhopig eerlijk gezegd. Ze keek eerdere bloedresultaten na. En gaf aan mijn bloed te willen testen op bloedarmoede en nog wat andere zaken. Zo gezegd zo gedaan. Wat was ik blij (ja triest, ik weet het!) dat er ‘bloedarmoede’ uit kwam. Ik omhelsde de assistente die me het 'goede' nieuws gaf bijna en kon mezelf nauwelijks bedwingen een bos bloemen naar de praktijk te sturen! Ik was geen aansteller, ik had iets!

Dat de staaltabletten staand moesten worden ingenomen, vond ik vreemd maar geheel acceptabel. Nu zou mijn extreme vermoeidheid gaan verdwijnen als sneeuw voor de zon! Wat bleek... De bloedarmoede verdween, aldus het bloedbeeld. Echter de klachten bleven. Mijn ontstekingswaardes waren verhoogd, maar dat was eigenlijk altijd zo. Dus dat gaf de dokter ook geen zorgen. Mijn bloeddruk daalde naar 45-85, maar dat was prima aldus de doctoren en de duizeligheid moest ik bestrijden met meer zout eten...

Mijn ouders zouden dat verfoeien! Maar ik klaagde niet, at (nog) meer zout en liep nog een jaartje door… Ik had immers 'niks'. Dodelijk vermoeid zijn en hartritmestoornissen waren niet ernstig. Het bloedbeeld gaf een lichte ontsteking weer, maar niks zorgelijks. De hormonen waren goed, de bloeddruk was lekker laag en dus beter dan te hoog... En die klachten waren verder niet zichtbaar of meetbaar. Kortom niks aan de hand... Dus liep ik weer een jaar door. En wat voor jaar!

Na het eten donderde ik dagelijks bijna letterlijk in een soort ‘slaap-waak’ toestand. Waarbij mijn lijf wilde slapen, maar mijn geest wakker was... Ik kon mijn ogen amper openhouden en leek weg te vallen in dromen. Ik zakte weg, terwijl ik uit alle macht probeerde wakker en alert te blijven. Ook lag ik wakker met onverklaarbare hartkloppingen, zonder bijbehorende paniekaanval. Ik was een en al geestelijke kalmte, maar had toch die vreemde hartslag. Mijn hart sloeg op hol. Ook al had ieder ander me graag een paniekaanval aangepraat, dat was het niet! Niet alleen was ik op dat soort momenten echt moe en wilde ik slapen, ook voelde ik me goed 'in mijn hoofd' en was ik met uitzondering van grote zwarte spinnen niet ergens bang voor.

Nog een verschijnsel dat begon op te treden was het gevoel dat mijn suikerspiegel bergen en dalen beklom. Ik had dat altijd wel een beetje gehad. Alleen nooit zo extreem als nu. Trillende handen (nee echt geen paniekaanval!), hartslag op hol en het gevoel dat je echt NU iets moet eten... En op een dag begon ik te zweten. Ja écht zweten. Niet vrouwelijk transpireren, geen lieve kleine transpiratiedruppeltjes op mijn bovenlip. Nee: zweet dat wanneer je het wegveegt, het tegelijkertijd je gehele make-up meesleurt... Zweet dat tissues nat maakt en je eten zout doet smaken! Echt zweet dus! En het wonderlijke was... Ik begon te zweten na eten...

Mijn cliënten zagen het gezicht van een vrouw in de sauna. Terwijl ik tissue na tissue over mijn gezicht haalde om te voorkomen dat het zweet mijn aantekeningen bevuilde. Ik leerde overdag niet te eten, anders zou het mijn sessies beïnvloeden. Overigens tot die tijd zweette ik weinig tot niet, zelfs niet tijdens het hardlopen of gedurende een hittegolf. Geen klotsende oksels bij mij! Hooguit een paar stille mini transpiratiedruppeltjes op mijn bovenlip.

Na nog een bezoek aan mijn andere huisarts kreeg ik een doorverwijzing naar een endocrinoloog. Deze stelde vast dat mijn hormoonhuishouding prima in orde was en noemde mijn aandoening ‘gaspultatoir zweten’. Hoewel het laatste symptoom een mooie naam had gekregen, vond ik de pillen – die ook nierfalen, leverproblemen en het onderdrukken van de zweetaanvallen tot gevolg konden hebben – mij niet aanspreken. Uit angst een zeurende patiënt te worden, stelde ik een nieuw bezoek aan de huisarts uit. Ik durfde niet terug naar de huisarts met dit verontrustende nieuws: 'Er is niets echt mis, althans niet op hormoongebied, maar ik heb wel heftige pillen gekregen!'. Omdat ik nog steeds de klachten die ik had verontrustend vond, probeerde ik mijzelf te helpen. Mijn ietwat grimmige voornemen had als grondslag: 'Ik moet het zelf doen! Ze vinden me anders een aansteller!'. Vanaf dat moment begon ik de aanwijzingen van mijn lichaam, waaronder 'zweten na het eten', serieus te nemen.

Er vielen me ineens een aantal zaken op:
• Als ik niets at, voelde ik me goed
• Als ik iets at, resulteerde dat in zweten, hartkloppingen en extreme vermoeidheid
• Als ik bepaalde dingen at, dan kon ik de andere dag amper hardlopen
• Als ik bepaalde vitaminepillen at, zwol ik op als een kerstkonijntje, of beter gezegd als een met water ingespoten plofkip
• Had ik de buikpijn al genoemd? Na bepaalde maaltijden zwol mijn maag op als een ballon. Letterlijk. De pijn die daarbij hoort is verre van aangenaam. Evenals de pijn in mijn buik na het eten van bepaalde gerechten.

Kennelijk besloot op dat moment het universum mij een handje te helpen. Ik kreeg mensen op mijn pad met glutenallergie... Mensen die over de grond kropen van de pijn na het eten van een kruimeltje brood... Een van hen gaf me een verrassend inzicht. Bijna al haar klachten – op het zweten na – waren mijn klachten. Ik besloot erop te letten. En inderdaad: iedere keer als ik iets met haver, rogge, tarwe of iets dergelijks at, kreeg ik die reacties. Nou was ik gevoelsmatig al niet weg van tarwe, kocht ik nooit tarwebrood of iets wat daarop leek. Echter nu ik erop ging letten, bleek overal tarwe in te zitten! Wat een armoede...

Om het geheel wat ondoorzichtiger te maken, kreeg ik er wat klachten bij:
• Ik kreeg hartkloppingen na het eten van chinees eten, chips en patat met kruiden
• Ik kreeg vermoeidheid en hartkloppingen en zweetaanvallen na het eten van gluten
• Ik kreeg beestjeskruipende jeuk, hartkloppingen en vermoeidheid na het eten van suiker

In bepaalde producten zaten e-nummers waar ik extreem op reageerde. Zo bleek mijn hart niet dol te zijn op e621. Die sloeg daar letterlijk van op hol. Als ik dat goedje liet staan. kalmeerde mijn hart en voelde ik me beter. Maar daar zat ik dan. Met enorme trek in de dingen die ik normaal at en dronk: cola, chips, patat, schnitzel, groente, suiker en zout… En ik 'mocht' amper iets...

Ondanks dat ik bovenstaande wijsheden had opgedaan was ik niet van plan mezelf te laten kennen. Ik was immers geen geitenwollen sok! Ik had al mijn ‘paranormale dingen’. Moest ik dan ook nog een gezondheidsfreak tegen wil en dank worden?

Wordt vervolgd!

Info over Tessa: www.tessavanrossen.nl