Het kan zó ineens anders zijn...

Marion Berndsen - Column 10

Hans, Wilma en hun zoontje Milan komen al jaren bij me. Ik geloof dat ze al tien jaar klant zijn. Hans was eigenaar van een goedlopend bedrijf, Wilma werkte als receptioniste in een bejaardentehuis en Milan is een aardig joch van 14 jaar met échte nieuwetijdsproblemen. Wilma had wat fysieke klachten en kwam afwisselend voor een heling of contact met haar beide ouders, die overleden zijn. Soms kwam ze met Milan: een wijs jochie, maar wel heel gevoelig.

Als Hans kwam, dan kwam er ook werkelijk iemand binnen. Een knappe, lange man met blonde krullen en een stralende lach. Sportief en warm. Hans kwam voor het grootste gedeelte voor adviezen voor zijn bedrijf. Soms vroeg hij me ook, wanneer hij twijfelde over twee sollicitanten, welke persoon het beste bij zijn bedrijf zou passen. Ik kon daarin adviseren door slechts de personen te omschrijven. Aan de hand daarvan nam hij zijn beslissing en vrijwel kwamen we altijd op dezelfde persoon uit. “Oké, dan nemen we die”, zei hij dan tevreden. Dat ging dan ook altijd goed.

Op een dag vroeg hij me: “Marion, kan jij eens kijken hoe het zal gaan met mijn bedrijf in de toekomst?” Natuurlijk wilde ik dat doen. “Ik zie iets met een goed doel”, zei ik. Hij begon te lachen: “Daar zijn we al mee bezig, Marion”. Op zich waren de beelden die ik te zien kreeg voorspoedig, maar ineens stopte mijn waarneming. “Wat zie je nu?”, vroeg hij, toen hij zag dat ik stil bleef. “Ik weet het niet, Hans. Ik denk dat ik bij iets aanbeland ben wat ik niet mag weten. Geen idee. Maar je bedrijf gaat alleen maar vooruit hoor, voor zover ik dat mag zien. Het is echt heel succesvol allemaal.”

“Heb je dat wel meer, dat de waarneming stopt?”, vroeg hij, een klein beetje bezorgd. Ik stelde hem gerust: “Hans, dat komt weleens voor. We mogen gewoon niet alles weten, dat hoeft verder niets te betekenen hoor.” We stonden bij de deur nog even te praten en ineens riep hij: “O jee, ik moet opschieten voor mijn volgende afspraak. Marion, ik mail je voor een nieuwe afspraak!” Hij rende naar zijn auto en zwaaide nog even naar me door het geopende raam. En ik ging verder met mijn volgende cliënte.

Een jaar daarna werd ik gemaild door Wilma. “Marion, mag ik je bellen? Ik heb je echt heel hard nodig. Of kan jij mij bellen misschien? Het betreft Hans.” Door het bericht ging er een enorme schok door me heen. Ik begon te trillen en herinnerde me de waarneming die ineens stokte. Toen ik haar aan de telefoon had, vertelde ze me dat Hans tijdens een bespreking in elkaar gezakt was. Hij was per ambulance naar het ziekenhuis gebracht en hij had een ernstig herseninfarct.

Huilend vroeg ze me: “Marion, wordt Hans weer de oude? Oh God, ik kan niet zonder hem. Hij is gisteren 49 geworden! Dit kan toch niet? Alsjeblieft, Marion!” Ik bevond mij op één van die momenten dat ik niet wist wat ik moest zeggen. “Laten we bidden voor Hans, Wilma. Ik zie wel dat hij blijft leven, hoor, dat wel. Ik kan hem heling sturen, dat zal ik doen.” Enige tijd spraken we nog even over wat er gebeurd was en ze zou me op de hoogte houden. Hans bleek ernstige schade te hebben. Langzaamaan ging hij met hele kleine stapjes vooruit, maar de oude zou hij niet meer worden. Praten ging moeilijk en zijn linkerkant was gedeeltelijk verlamd. Lopen kon hij slechts kleine stukjes, alleen met een stok. Zijn gezicht was scheef.

Toen ik de eerste keer bij hem op bezoek ging, zag ik wanhoop in zijn ogen. Bij de herkenning liep er een traan over zijn gezicht. Het enige wat ik kon doen, was bij hem zitten en zijn hand aaien. Wilma probeerde hem te helpen waar ze kon. Milan zat er stilletje bij en keek naar zijn vader. Het bedrijf werd uiteindelijk voor een goede prijs verkocht en Hans ging een andere levensfase in. Een levensfase die ons laat zien, dat het leven van het ene moment op het andere veranderd kan zijn! Om eerlijk te zijn, heb ik wakker gelegen van deze mensen. Heb ik tot God gebeden en de engelen aangeroepen om hulp en heb ik ’s nachts liggen huilen. Deze lieve, lieve mensen… Hans zit in zijn stoel voor het raam.

Deze gebeurtenissen laten me zien hoe zonde het is om je druk te maken om kleine dingen. Hoeveel mensen waren er niet jaloers op Hans: succesvol met zijn mooie vrouw en lieve zoon. Hun prachtige huis en alles wat daarbij hoorde. Wilma vertelde me laatst hoe ze alles weg zou willen geven als Hans weer gezond zou mogen worden!

Koester iedere dag, lieve mensen. Het kan zó ineens anders zijn…

Marion

Meer info over Marion: www.maylight.nl