Het paard en opa

Sonja Dover - Column 4

Onlangs kwam er een jonge scholiere van de middelbare school naar mij toe in mijn praktijk te Katwijk aan Zee, met een prachtig schilderij gemaakt door haar overleden opa. Dat schilderij had hij speciaal voor haar gemaakt, een bruin paard staand in een weiland met een weids uitzicht. Ze vroeg of ik contact kon maken met haar opa die drie maanden geleden was overleden. Dat wilde ik wel proberen.

We gaan er rustig voor zitten en ik vraag haar dit gesprek op te nemen via haar telefoon. Het is wel nieuw voor haar, vertelt ze en ze is een beetje gespannen. Ik neem het schilderij in mijn handen en vraag of ik ook haar hand even vast mag houden om zo verbinding te kunnen maken, als opa dat ook wil natuurlijk. Na enige stilte vertel ik haar een aantal bijzondere kenmerken over haarzelf, hoe ze in elkaar zit en wat voor krachtige eigenschappen ze bezit. En nog wat herkenbare dingetjes over haar en daarna vraag ik om contact met haar opa…

Na enige tijd ontstaat er een gesprek met hem en vraagt de dappere scholiere ook een aantal dingetjes die zij en haar opa alleen kunnen weten. Heel belangrijk voor haar vertelt ze achteraf, omdat ze het directe contact met haar opa zo graag wil, want ze mist hem heel erg. Ik leg dus aan haar opa voor wat er gevraagd wordt en ik krijg allerlei beelden, liedjes en etenswaren aangereikt. En een boerderijwoning en dit alles vertel ik in een begrijpelijke taal voor haar.

Ze raakt erg geëmotioneerd en ik leg mijn handen op haar schouders, terwijl ik achter haar ga staan om haar zo te ondersteunen in haar emotie, die er gewoon mag zijn. Na enige tijd samen zo te ademen wordt ze weer rustig. En wat zo frappant hierbij is, dat ik – als Medium – een liedje begon te zingen van Ome Willem namelijk ‘Deze vuist op deze vuist’ en ‘Olleke bolleke’, je kent het vast nog wel. Wat blijkt nou, Opa deed dit met zijn dochter (haar moeder) die dan op zijn schoot zat en ook met zijn kleindochter, deze scholiere…

Een prachtig contact ontstaat hierdoor, waardoor ik verder kan gaan tussen hun beiden en het schilderij met paard. Opa begon opnieuw te vertellen aan mij over het paard, wat een belangrijk onderdeel was in het leven van deze mooie jongedame – zijn kleindochter – en dat mocht ze eerdaags weer oppakken, gaf hij via mij aan. Maar ook omdat zij een heel krachtige, mooie jonge vrouw is, die veel leidinggevende capaciteiten in zich heeft en een zeer eigen wijze hanteert in haar jeugdig leven, wat ze absoluut mag gaan vertrouwen. Maar dat ze ook een soort tempeltje mag maken in haar kamer, om de rust en stilte in haarzelf te versterken, want ze is heel gevoelig en voelt veel en voorvoelt nogal het een en ander…

En zo gaat dat nog even door vanuit opa naar z’n kleindochter. Het wordt een lange mooie sessie, die mij ook ontroerd. Dat kan ik ook voelen en merken aan mijn maag en tranen op mijn wangen. Want ook dat overkomt je als Medium dat je meerdere emoties waarneemt in je eigen lijf en dat mag ook, dat is menselijk. Nadat een aantal vragen beantwoord werden, niet alle vragen, beëindigen we deze sessie en nemen afscheid van elkaar. Heel tevreden, maar wel geëmotioneerd, stapt ze de deur uit om buiten even lekker een frisse neus te halen en ergens even stil te gaan zitten. Ik woon tenslotte aan de zee. En daarna gaat ze pas weer huiswaarts.

Ik ben mijn ruimte met salie gaan reinigen en bedankt mijn Gids. En ik ben heerlijk mijn handen gaan afspoelen/wassen en heb een vers kopje thee gezet. Het was weer een boeiend ‘overlijdingscontact’ via een schilderij wat ik mocht doen, en het maakte me blij van binnen. Dat ik dit al zo lang mag doen, alweer zo’n 33 jaar! En nog steeds raakt het mij heel diep van binnen. Wat een bevoorrecht mens ben ik toch en wat zuinig wil ik omgaan met dit soort contacten met mensen… En daar helpt mijn Gids mij al jaren mee. Dankbaarheid komt bij mij op. Een gave is een geschenk uit de hemel.

Wat leer ik nu zelf hiervan, want dat is toch wat er achteraan komt als ik weer ‘mensje’ Sonja Dover ben geworden… Wel ooit heb ik zelf het een en ander uit moeten zoeken waarom ik bang was voor grote paarden. Door met een paardenfluisteraar hieraan te werken en op het paard te gaan rijden en voor het paard te gaan lopen om leiding te geven aan het paard, ontdekte ik dat ik angstig was om groot te durven zijn. Men had mij als kleuter met paard en al in een hoek gedreven en het paard langzaam op mij af te laten komen lopen en een enorme angst aangewakkerd voor het grote paard… Wat ben ik blij dat ik het aangepakt heb en het paard weer als maatje in mijn leven kan zien.

Maar ook durf ik al velen jaren groot te zijn in mijn kunde als Medium en mens, zonder verbeelding te hebben, want ik stel mij onvoorwaardelijk in vol vertrouwen open voor mijn Gids(en) en mijn Bron, die mij vertellen wat ik door mag geven aan de mens. En dit lieve mensen, wilde ik met jullie delen. Dank je wel voor je aandacht.

Tot de volgende column,

Sonja Dover Medium

www.sonjadover.nl

Reageren mag altijd.