Medium wil je niet 24 uur per dag zijn...

alleurenperdag Marion Berndsen - Column 7

“Maar dat had jij natuurlijk allang gezien Marion!”, zei Senna tegen me, terwijl ik met mijn gezicht in de zon zat – even weg te soezen – en het gezelschap waar ik tussen zat druk aan het babbelen was. Ik richtte me op en vroeg: “Wát had ik allang gezien?” “Nou,” vervolgde Senna, “dat mijn reis naar Engeland niet door zou gaan….” Ik dacht even na over wat te gaan zeggen en antwoordde toen: “Nee, Senna dat heb ik niet gezien.” Het gezelschap viel even stil...

Vragen over de liefde, relaties, familie, werk of toekomst?

Chat of bel met erkende en ervaren spirituele coaches. 

Bekijk nu de introductie aanbieding en krijg antwoorden op jouw vragen.

 

Bekijk de aanbieding

 

Kom direct in contact 

liever telefonisch een medium of helderziende bellen ?

Bekijk de live helderzienden of een online waarzegger

 

“Maar jij wéét toch alles, Marion? Dat pik je toch op?”, haakte Nathalie in, terwijl ze ver naar voren boog om langs Senna heen te kijken om mijn gezicht te zien. Hét misverstand over het mediumschap! Precies de reden waarom sommige mensen het ‘eng’ vinden om met mij in contact te staan. Immers, geen geheim zou verborgen blijven en ik zou alles weten…

Ik ging rechtop zitten en legde uit dat wanneer ik iemand een reading geef, ik mezelf afstem op die persoon en iets met mijn energie doe, waardoor ik contact leg met gidsen en overleden personen. “Aan het eind van een dag dat ik readings heb gegeven, ben ik helemaal kapot. Dan heb ik een enorme druk op mijn hoofd, een gevoel alsof mijn hersenen opgezwollen zijn. Als ik de hele dag, avond en nacht van alles op zou pikken van de wereld, van de mensen om mijn heen, van de omgeving, dan was ik nu knettergek.” Stilte. Ze dachten na.

Ik ging verder: “Bij een reading of waarneming verander ik mijn bewustzijn, dat kan ik niet steeds doen. Mijn hersenen kunnen alle prikkels van de buitenwereld en de wereldse gebeurtenissen niet aan.” “Maar…”, zei Senna, “jij kan toch alles aanvoelen als je dat wilt?” “Ja precies, dat kan wel”, zei ik, “maar dat wíl ik dus niet. Ik wil als ik Marion ben, een gewoon iemand zijn; een gewoon mens. Dat aanvoelen, zoals jij dat noemt, is voor mij mijn werk. Het is puur vermoeiend. Als ik 24 uur per dag zou aanvoelen, afstemmen en noem maar op, dan leef ik zelf toch niet meer? Bovendien zou ik zo opgebrand zijn en mijn werk niet meer kunnen doen. Ik moet zuinig op mezelf zijn, hoor, anders heeft niemand meer iets aan me.”

“Oh”, riep Nathalie enthousiast, “het lijkt me juist heerlijk om alles te weten.” “Waarom?”, vroeg ik haar. “Ja…, dat weet ik eigenlijk niet. Je kan dan alles voorzien toch? Ik bedoel, ik zou dan ook weten of mijn contract werd verlengd of niet en zo zou ik vast maatregelen kunnen treffen voor mijn toekomst”, ging Nathalie door, terwijl ze naar de anderen keek om bevestiging. “Lijkt me heerlijk”, zei ze. “Wil je ook alle narigheid weten Die er boven je hoofd hangt?”, vroeg ik haar. “Nou nee, niet, maar daar kan je je toch voor afschermen?”, zei ze.“ Als je het één wilt zien, dan moet je ook het andere durven zien”, was mijn antwoord.

“Kijk jij dan nooit naar je eigen toekomst? Of de toekomst van je kinderen?”, vroeg Senna. “Nee”, zei ik stellig, “geen haar op mijn hoofd die daaraan denkt. Ik leef gewoon mijn leven, met de beste intentie. Ik probeer zuiver te leven en goed te zijn voor mens en dier, zover als dat binnen mijn vermogen ligt. Mijn kinderen hebben hun eigen leven. Als zij behoefte hebben aan een kijkje in hun toekomst, dan stuur ik ze naar een ander medium.”

“Dus jij kan het aan en uit zetten, Marion?”, vroeg Nathalie. “Kennelijk…”, zei ik, zelf ook enigszins verwonderd en vervolgens: “Ja, dat kan ik!” “Hmm… ja, ik begrijp het nu wel. Ik heb daar nooit zo over nagedacht. Ik dacht altijd: die Marion weet alles al”, zei Senna. “Wat ik wil weten, daar heb ik toegang toe, maar ik wil niet alles weten. Jij hebt jouw privacy en ik de mijne. Als jij iets wilt weten of over je toekomst, dan kom je naar me toe, dan kijk ik voor je. Voor nu ga ik niet zitten wroeten in jouw energie. Geen puf voor ook trouwens”, lachte ik naar haar.

“Het is mijn vrije dag, weet je wel?”, vervolgde ik en ik gaf haar een knipoog. Ze sprong op en vroeg: “Wie heeft er zin in een glas Prosecco?” “Ik”, riep ik!

Marion Berndsen

Meer info over Marion: www.maylight.nl

marionberndsencolun