Je hoort weleens stellen dat met de komst van moderne communicatietechnieken als de telefonie de telepathische kwaliteiten van de mensheid drastisch afgenomen zijn. De noodzaak om via gedachtekracht elkaar van nieuws op de hoogte te brengen, nam immers af. Iets dergelijks zou volgens baby- en kinderfluisteraar Layla Cremer (41) aan de hand zijn met het aanvoelen van ongeboren kinderen. Ze stelt: “Het verlangen naar en de mogelijkheden van fysiek bewijs voor een zwangerschap zijn toegenomen. Daarmee lijkt het vertrouwen op ons natuurlijk weten sterk te zijn afgenomen.

 

De synthetische diagnose in de vorm van zwangerschapstesten, ovulatietesten, echo’s et cetera, heeft het overgenomen. Het natuurlijk weten is lui geworden. Onze voorouders hadden echter geen technische mogelijkheden en waren aangewezen op hun aanvoeling, hun intuïtie. Zij durfden daarop nog te vertrouwen. Als ik aan mijn oma, overgroot- en betovergrootmoeder de vraag kon stellen, dan weet ik zeker dat ze zouden zeggen: ‘Meisje, dat voel je gewoon!’ Ik weet wat ze bedoelen, heb hun ‘gave’ geërfd. Zelfs een negatieve zwangerschapstest kon mijn overtuiging dat ik zwanger was van mijn tweede niet aan het wankelen brengen. Het was gewoonweg niet mogelijk die pure liefdesverbinding te parkeren. Luid en duidelijk hoorde ik, zo vroeg in de zwangerschap al, de roep van onze zoon Roman.”

 

Over haar belevenissen met haar ongeboren kinderen schreef Layla het boek Wil jij mijn mama zijn?. Daarin zijn op speelse, verhalende wijze verschillende methodes verweven om contact te leggen met ongeboren kinderen. Zo is er de (geleide) meditatie, tijdens welke Layla voor het eerst haar dochtertje Isabella ontmoet. Een bijna komische situatie, aangezien het ogenschijnlijk tienjarige meisje haar toekomstige moeder verontwaardigd vraagt: ‘Ken je mij niet?’. ‘Kijk eens goed’, probeert Isabella en dan ziet Layla het. In haar boek schrijft ze: ‘Op dat moment gebeurde er iets magisch. Ik herkende haar nog steeds niet, toch wist ik het ineens. Met haar mysterieuze ogen keek zij mij recht aan, ze keek recht in mijn ziel. Een lichte schok ging door mijn lichaam en het antwoord kwam vanzelf: ze is mijn dochter…’.

 

Maar ook in dromen openbaren onze toekomstige kinderen zich vaak al aan ons. In het geval van Layla werd haar zelfs een ondersteunende hand geboden door zoon Roman, die blijkbaar aanvoelde hoe moeilijk zijn moeder het tijdens de zwangerschap had (gedurende de zwangerschappen van zowel Isabella als Roman leed Layla aan ernstige zwangerschapsmisselijkheid). In de droom zit Layla, groen van misselijkheid, vast op een boot. Maar ze is niet alleen: ‘Een lief, dapper jongetje van ongeveer vijf jaar oud, met halflange blonde haren en grote bruine ogen die dwars door mij heen keken, stond aan de andere kant van de reling. Een medepassagier die dezelfde reis en dezelfde weg als ik onderging. Door de luidruchtige golven en het schudden van het schip had ik hem bijna over het hoofd gezien. “Mama, hier ben ik, kun je mij zien? Kun je mij horen? Strek jouw hand naar voren uit, dan kun je mij voelen en houd ik jou stevig vast. Wij maken deze reis samen. Mama, ik ben er al, wij zijn er al”.’

 

Het contact met Roman is zo intens en vertrouwd dat Layla een kijkje gegund wordt in haar eigen baarmoeder, waar zoonlief op dat moment heerlijk ligt te slapen: ‘Het oogt als schemerig, maar er is geen daglicht. Het voelt heerlijk behaaglijk aan, net zoals in een warm bad. (…) Ik hoor een hartslag, dat zal mijn hartslag zijn. Ook veel gepruttel, mijn darmen die vele overuren draaien door de rare spijsvertering. Ineens is er veel aan de hand. Een intens schokkende beweging voert je mee en tilt je lichtjes op. Jij bent niet verrast en deinst slapend mee op de resterende lichte golven. Dat is raar, ik hoor mezelf praten. Mijn stem is dof, maar herkenbaar. Het is verstaanbaar en ik identificeer het gesprek met het vriendelijke kassameisje. Dit heeft zich zojuist afgespeeld in de supermarkt!’

 

De beste tip die Layla zwangere vrouwen geven kan, is iemand te vinden die mee kan kijken. “Iemand die helpt de signalen en momenten van contact te herkennen. Zodat jouw vertrouwen groeit in dat wat je ziet, voelt en ervaart. Zodat uiteindelijk jouw natuurlijk weten meer en meer aangesproken wordt en de ruimte krijgt.” Layla is ervan overtuigd dat elke vrouw haar aanvoelingsvermogen zo kan aanscherpen dat contact voor de geboorte in principe tot de mogelijkheden gaat behoren. Natuurlijk heeft de een wat meer aangeboren talent dan de ander. Zelf komt ze uit een familie waarin de gave een lange geschiedenis heeft. En tevens een toekomst, getuige de bijzondere talenten van dochtertje Isabella.

 

Vrouwen werkzaam in bijvoorbeeld de kinderopvang hebben het vast weleens opgemerkt: kleine kinderen lijken griezelig accuraat een zwangerschap en zelfs het geslacht van de vrucht te kunnen voorspellen. Isabella is geen uitzondering, maar ontpopt zich tevens tot een wijze, oude ziel. Desgevraagd beschrijft ze, uiteraard in haar eigen kinderlijke bewoordingen, het incarnatieproces: ‘Kijk mama, eerst woon je in babyland met de engelen. Zij passen op alle baby’s. Ik was daar ook. Toen ik jou en papa had gevonden, toen werd ik door een engel naar beneden gebracht en toen zat ik in jouw buik. Nou, dat vond ik heel leuk. Gezellig is het in jouw buik. Soms word je een beetje moe en dan mag je terugvliegen.’

 

Layla blijkt Isabella al te kennen uit een vorig leven, zo krijgt ze van een bevriende ‘tolk’ te horen. Alleen was Isabella toen de vader van dochter Layla. Het is in de jongste incarnatie even wennen aan de nieuwe rolverdeling. Zo luiden de eerste woorden die de bevriende tolk van baby Isabella mag overbrengen op moeder Layla: ‘Wat de fuck doe ik hier? Waarom moet ik helemaal overnieuw beginnen? Dit is zo frustrerend voor mij.’ Kindjes kiezen hun ouders en mensen treffen elkaar opnieuw in toekomstige levens, in gewijzigde gezinssamenstellingen. Deze zielsgroepen komen tot stand via karmische verbindingen, volgens Layla allemaal bedoeld om in dit aardse bestaan van elkaar te kunnen leren en daardoor te groeien.

 

De vraag dringt zich op in hoeverre het contact dat Layla met haar ongeboren kindjes mocht ervaren anders is dan de contacten die ze vrijwel dagelijks beroepsmatig ervaart met ongeboren kindjes van anderen. Er zijn veel overeenkomsten, maar één groot verschil. Layla: “Het aanvoelen van de verfijnde energie van een zieltje dat naar deze wereld onderweg is, is gelijk. De manier waarop ik kan intunen, contact kan maken met een zieltje, is ook gelijk. Echter, de manier waarop een zieltje zelf contact maakt, zichzelf laat zien, is altijd anders! Het ene kindje is wat terughoudend, een ander maakt er een hele show van. Het grote verschil is wel dat ik met mijn eigen kinderen meteen aangekoppeld werd op de hartsverbinding.”  

 

De zwangerschappen van Layla zijn zwaar, haar laatste bevalling is dat eveneens. Na een ruggenprik wordt zoon Roman geboren. Ruggenprikken worden langzamerhand gangbaar, ook in Nederland. Maar in met name spirituele kringen maakt men zich ernstig zorgen om de medicalisering van de bevalling. In Layla’s geval komen beide werelden, weliswaar noodgedwongen, samen: de medische en de spirituele. Praten met je ongeboren kind én de ruggenprik. Hoe staat Layla in deze uiterst actuele discussie? Praktisch, zo blijkt: “Een gelukzaligmakende zwangerschap en een vlotte harmonieuze onderwaterbevalling was mijn mantra. Een zo natuurlijk mogelijke bevalling zonder inmenging van medische ingrepen, dat was mijn plaatje. In mijn geval liep het toch totaal anders. Mijn spirituele lichaam kon de wensen van mijn fysieke lichaam niet meer inkleuren. Fysiek was ik totaal uitgeput, ondersteuning was noodzakelijk. Ik ben blij dat ik de keuze had en heb gemaakt om met een ruggenprik te bevallen. Het is niet verstandig om vast te houden aan idealen om de idealen, om vast te houden uit schaamte of uit angst gefaald te hebben als de bevalling niet op natuurlijke wijze heeft kunnen plaatsvinden. Iedere vrouw, iedere zwangerschap, elke bevalling en elk kind is anders.”

 

Tot slot: de pendel van haar moeder kondigde ooit drie kindjes aan. Maar de geboortes van Isabella en Roman liggen inmiddels respectievelijk elf en zeven jaar achter ons. Gaat het er nog van komen? Layla lacht: “Voorgevoelens, ja! Aankondigingsdromen, óók. Maar hoe de vork precies in de steel zit, houd ik voorlopig nog even onder de pet…”

Wil je graag jouw verhaal kwijt aan een deskundige? Onze professionele consulenten zijn aanwezig op de mediumchat en je kunt natuurlijk ook met een medium bellen.

---